De hemel breekt met vijvers,

van lichtblauw en oranje

Een zachte uitademing,

slaagt genade op het donker

De kleuren die mijn gezicht beslagen,

in ongeloof en kracht

Lichten het zeemvel op,

mijn masker voor vannacht

Alles wordt ontastbaar,

ik zoek de gordijnen met mijn handen uitgestrekt

Nu is het donker,

niemand wacht of vecht

Mijn huid van schuim van rozenblaadjes,

wacht tot ik schiet

Het stroomt hier gedachten

gevoelens peddelen weg van het vergiet

Er is geen hoogte of laagte,

er is geen eb en vloed

Alleen het opgejaagde,

en de verloren moed